Vlog 2: de innerlijke reis

​

Toen ik opgroeide, zijn er veel dingen gebeurd die me raakten in mijn hart. Daardoor zat ik van binnen vol met ‘rommel’ en voelde ik me niet goed. 4 jaar geleden besloot ik wekelijks te gaan mediteren. Ik gaf aandacht aan de pijn die ik van binnen voelde en er begon een proces van opruimen. De pijn mocht er zijn en ik kon het troost bieden en erkenning geven. Ik kon naar de pijn kijken en dan healen. 
Net als bij een garage, waar het vol staat met speelgoed. Het is eerst nog onoverzichtelijk, je kan er nauwelijks in lopen, het is een bende. Maar als je het begint op te ruimen, ontstaat er meer orde. De spullen komen op hun plaats te staan en er ontstaat overzicht. Je kan dan ook veel gemakkelijker de garage inlopen.
Zo is het ook met jezelf. Als je begint op te ruimen, ontstaat er ruimte voor jezelf en kan je weer beter ademhalen. Als je pijn voelt, mag dat er zijn, je mag het troost bieden. Je hoeft de pijn niet weg te drukken, maar bedenk je dat de pijn ook bij je hoort.
Ik ben op reis. Een innerlijke reis. En ik ben dankbaar dat ik die reis mag maken. In mijn hart groeide het verlangen om kindercoach te worden. Mijn hart gaf me in dat ik me daarop wilde richten. 
In mijn jeugd was ik altijd erg geïnteresseerd in wat er in mijn leeftijdsgenoten omging. Nu ben ik volwassen en kan ik kinderen steun bieden. Het voordeel is dat ik ervaring heb en ik ben innerlijk gegroeid. Dus ik kan vanuit liefde aan kinderen steun bieden, helpen, maar vooral hen laten inzien dat zij ook mogen beginnen aan een innerlijke reis.
Mijn beide kinderen leren mij veel. Het begon al toen ze heel jong waren. Als ik een beetje mopperde op hen of ik was ongeduldig, dan zeiden ze: “Mama, wat is er?” Of ze reageerden op dezelfde manier als ik tegen hen had gedaan. Het voelde voor mij niet goed om zo door te gaan. Ik wilde niet meer mopperen en ongeduldig reageren op mijn kinderen. Ik wilde met ze omgaan vanuit liefde en geduld. Ik kreeg geen directe reacties terug van ze, maar ik kreeg wel reflectie. Ik dacht: “wow, zo kan het dus ook!”. 
Ik zal een voorbeeld geven. Mijn kinderen hebben wel eens ruzie met elkaar. Dat is normaal, dat zal je zelf ook herkennen. Hun ruzies zijn meestal al na twee minuten klaar. Daarna zijn ze weer beste vrienden en spelen ze weer gewoon met elkaar. Dat was voor mij een eye-opener, hoe we ook als volwassenen kunnen zijn. Dat inzicht was echt een cadeau van mijn kinderen aan mij. Elke dag krijg ik zulke cadeaus, zowel grote als kleine. Ik leer veel van de dingen die de kinderen doen.
Mijn opvoedstijl is ook echt niet altijd ideaal. Soms loopt het lekker, maar als ik niet lekker in mijn vel zit, ben ik geneigd te mopperen. Dat gebeurt soms, dat zal vast herkenbaar zijn. Maar nu ik bezig ben met die innerlijke reis en ik me steeds meer bewust ben van dingen, heb ik meer rust en ontspanning. Heus niet altijd hoor, maar er is langzaamaan meer ontspanning gekomen. En ik merk dat er ook meer ontspanning is in mijn kinderen. Er is meer harmonie en dat vind ik geweldig om te ervaren. Zij houden mij als het ware een spiegel voor. Zij spiegelen mij constant.
Ik vind het enorm boeiend om me bezig te houden met de innerlijke wereld van kinderen. Ik ben dankbaar dat ik dat als cadeau krijg. En ik hoop dat er binnenkort nog meer kinderen bij mij zullen komen, die ik ondersteuning mag bieden.